يك نويسنده قزوينی گفت: معتقدم ادبیات دفاع مقدس خیلی از مسائل را نگفته است. این موضوع شاید دو دلیل داشته باشد؛ یکی مربوط به فرم و ساختاری است که شاید کلیشه باشد و بايد تغيير كند؛‌ مسئله دوم برمی‌گردد به فضای جامعه و انتظار مسئولان، اینکه توقع چه چیزی را از نويسنده داشته باشند و ما چه پاسخی به این توقع داده باشیم.

به گزارش ایسنا منطقه قزوین، هشتمین دوره جایزه ادبی «یوسف» استان قزوین به همت بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس قزوین برگزار شد و نفرات برگزیده آن معرفی شدند،‌ به همین بهانه به سراغ یکی از برگزیدگان این جشنواره رفته‌ایم تا در گپ‌وگفتی صمیمانه با این نویسنده قزوینی بیشتر آشنا شویم.

مجید رحمانی نویسنده قزوینی در جایزه ادبی یوسف استان قزوین به‌صورت مشترک به‌عنوان نفر دوم معرفی شد با این نویسنده به گفت‌‌وگو نشستیم تا درباره فعالیت‌هایش در حوزه داستان‌نویسی و ادبیات دفاع مقدس برایمان بگوید.

رحمانی درباره آغاز فعالیت‌های داستان‌نویسی‌اش به خبرنگار ایسنا گفت: فعالیتم در اواخر دهه شصت در سینمای جوان با فیلم‌سازی آماتور و ساخت دو فیلم که یکی از آن‌ها با نام «برای رضای خدا» در جشنواره سینمای جوان سال ۶۹ مورد تقدیر قرار گرفت؛ آغاز شد.

وی ادامه داد: فعالیتم در حوزه داستان‌نویسی و هنر با شرکت در جلسات داستان خوانی استاد حسن لطفی و نگارش چند داستان کوتاه و چند نقد و نگاه به فیلم که در همان سال‌ها در هفته‌نامه ولایت منتشر شد ادامه یافت.

این نویسنده قزوینی بیان کرد: در سال ۹۵ اولین رمانم به نام «نوزاد هفتادساله» منتشر شد و طی سال‌های اخیر بیشتر از 20 داستان کوتاه نوشتم که برخی در سایت ادبی چوک منتشر شده است؛ ضمن اینکه چند فیلم‌نامه کوتاه و دو فیلم‌نامه بلند انیمیشن سینمایی ثبت‌شده در خانه سینما دارم و رمان دومم به نام «روزگار ملخ» که دستمایه‌ای از داستان سیاوش فردوسی است و اتفاقاً بخشی از آن‌هم مربوط به جنگ است؛ آماده انتشار است.

رحمانی در پاسخ به سؤال خبرنگار ایسنا مبنی بر بازگویی تجربه‌های داستان‌نویسی‌اش اظهار کرد: به نظرم هر چه بیشتر می‌نویسم وسواسم بیشتر می‌شود، متوسط نوشتن یک داستان کوتاه در حال حاضر برایم دو هفته و حتی به سه هفته‌ رسیده است و در حال حاضر نمی‌دانم این مقدار کافی هست یا خیر.

وی افزود: واقعیت این است که به قول ناباکوف کلمه ارزش دارد؛ اما به‌هرحال نویسنده باید مدام بنویسد؛ از روی کاغذ آوردن ایده‌ها نترسد؛ دائم هم مطالعه داشته باشد؛ داشتن یک محیط آرام؛ همراه با یک موسیقی ملایم؛ و احاطه به موضوع، به نویسنده برای نوشتن بسیار کمک می‌کند.

این نویسنده قزوینی در خصوص داستان برگزیده‌اش در جشنواره ادبی یوسف توضیح داد و عنوان کرد: اسم داستان «نینوار» است؛ نی به‌علاوه نوار. این اسم را شخصیت اول داستان برای نی و نوارش گذاشته است؛ او نی می‌زند و صدایش را درنوار ضبط می‌کند، شهید می‌شود و از پیک‌رسان می‌خواهد که نی نوارش را به دست همسرش برساند.

وی درباره اثرات جشنواره‌ها در رشد نویسندگان تصریح کرد: واقعیت قضیه این است که گاه می‌تواند باعث رشد بشود و گاه هم نشود، بستگی به خود نویسنده دارد؛ معتقدم که وقتی قرار است برای موضوع پیشنهادی، جشنواره‌ای نوشته شود نباید با مفهوم سفارشی اشتباه شود. باید ایده را از پیشنهاد دهنده بگیریم و داستان خودمان را بنویسیم.

رحمانی در خصوص ادبیات به‌ویژه داستان دفاع مقدس خاطرنشان کرد: تا جایی که مطالعه کردم به نظرم ادبیات دفاع مقدس هنوز هم جای کار دارد. آثار خوبی داشته‌ایم؛ زمین سوخته، گرای 270 درجه جزییات جنگ را از نگاه راوی به‌خوبی توصیف می‌کند اما اين‌ها کافی نیست.

وی اضافه کرد: فیلم اتوبوس شب نوشته حبیب احمدزاده به نظرم فوق‌العاده است. شخصاً به این کار علاقه دارم. شاید به این دلیل که دوران سربازی من در سال‌های جنگ در جنوب بوده است؛ به همین دلیل هم یک‌بار یک نفر به من گفت: «شما چرا همه‌اش از جنگ می‌نویسی؛ موضوعات دیگری هم هست.»

این نویسنده قزوینی در پایان اظهار کرد: معتقدم ادبیات دفاع مقدس خیلی از مسائل را نگفته است. این موضوع شاید دو دلیل داشته باشد؛ یکی مربوط به فرم و ساختاری است که شاید کلیشه باشد و بايد تغيير كند؛‌ به عنوان مثال در ادبیات جهان در مورد جنگ جهانی دوم کتاب «سلاخ خانه شماره پنج» شیوه متفاوتی را در روایت دارد. مسئله دوم برمی‌گردد به فضای جامعه و انتظار مسئولان، اینکه توقع چه چیزی را از نويسنده داشته باشند و ما چه پاسخی به این توقع داده باشیم.